การประเมินวัฏจักรชีวิตของการใช้ประโยชน์ของเสียจากฟาร์มโคนม

การทำปศุสัตว์ฟาร์มโคนมจัดเป็นหนึ่งในแหล่งปล่อยก๊าซเรือนกระจกที่สำคัญ การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินเปรียบเทียบประสิทธิภาพความยั่งยืนด้านสิ่งแวดล้อมของแนวทางการนำของเสียที่เกิดขึ้นอย่างมูลสัตว์ ปัสสาวะ และน้ำเสียกลับมาใช้ประโยชน์เพื่อลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกจากการเลี้ยงโคนมและการผลิตน้ำนมดิบ โดยใช้การประเมินวัฏจักรชีวิตด้วยวิธี ReCiPe Midpoint Impact (Hierarchist: H) การศึกษาเปรียบเทียบ 4 กรณีการจัดการของเสีย ได้แก่ (1) กรณีฐาน: การทิ้งของเสียไว้ในบ่อเปิด (2) การแยกตะกอนเพื่อผลิตปุ๋ยน้ำและปุ๋ยอินทรีย์ (3) การใช้กระบวนการย่อยแบบไม่ใช้อากาศเพื่อผลิตปุ๋ยน้ำและปุ๋ยอินทรีย์ และ (4) การใช้กระบวนการย่อยแบบไม่ใช้อากาศเพื่อผลิตไฟฟ้า ความร้อน ร่วมกับการผลิตปุ๋ยน้ำ ปุ๋ยอินทรีย์ พบว่า การนำของเสียมาใช้ผลิตไฟฟ้าและความร้อน (กรณีที่ 4) ส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมน้อยที่สุด โดยสามารถลดผลกระทบด้านการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ภาวะความเป็นกรด การเจริญเติบโตที่ผิดปกติของพืชในแหล่งน้ำ การใช้น้ำ และการใช้เชื้อเพลิงฟอสซิล คิดเป็นร้อยละ 20, 87, 89, 15 และ 23 ตามลำดับเมื่อเทียบกับกรณีฐาน และมีค่าการปล่อยก๊าซเรือนกระจกเฉลี่ยอยู่ที่ 909 kg CO 2eq ต่อ 1 ตันน้ำนมที่ปรับแก้ไขมันและโปรตีน (FPCM) ผลการศึกษานำไปสู่ข้อเสนอแนะแนวทางที่เหมาะสมสำหรับการเพิ่มประสิทธิภาพการใช้ประโยชน์ของเสียจากฟาร์มโคนม