ความเงียบของหมอกพิษของข้าพเจ้า

ที่มา ความสำคัญ วัตถุประสงค์

ที่มา ในยุคที่ผู้คนต่างเร่งรีบอยู่กับชีวิตเมือง ท่ามกลางเสียงรถยนต์ เครื่องจักร และหน้าจอดิจิทัลที่ไม่เคยหลับใหล มีอีกเสียงหนึ่งที่แผ่วเบาจนแทบไร้การรับรู้—เสียงของหมอกพิษ "ความเงียบของหมอกพิษ" คือผลงานศิลปะที่ตั้งคำถามถึงการดำรงอยู่ของสิ่งที่มองไม่เห็นแต่ส่งผลรุนแรงต่อชีวิต นั่นคือ มลพิษทางอากาศ โดยเฉพาะฝุ่น PM 2.5

ความสำคัญ  ชี้ให้เห็นถึงปัญหาสิ่งแวดล้อม โดยเฉพาะวิกฤตการณ์ มลพิษทางอากาศจากฝุ่น PM 2.5 ซึ่งเป็นภัยเงียบที่แทรกซึมอยู่ในชีวิตประจำวันของผู้คนโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า ผลงานชิ้นนี้มีบทบาทในการสื่อ ผลกระทบทางอารมณ์และสุขภาพจิตความสำคัญของผลงานจึงอยู่ที่การเป็น “เสียง” แห่งความเงียบ—การเปิดพื้นที่ให้ผู้ชมได้ตระหนักและทบทวนต่อสภาพแวดล้อม ความเงียบในผลงานเปรียบเสมือน การเพิกเฉยของสังคม ต่อปัญหาที่กำลังกัดกร่อนทั้งสุขภาพและคุณภาพชีวิตอย่างต่อเนื่อง

วัตถุประสงค์  เพื่อสร้างสรรค์จิตรกรรมนามธรรมเป็นเครื่องมือในการแสดงออกทางอารมณ์ที่เกิดจากการใช้ชีวิตท่ามกลางสิ่งแวดล้อมที่เป็นพิษ ผ่านภาษาทางศิลปะที่เน้นความเงียบ อึดอัด และความรู้สึกที่ไม่สามารถแสดงออกได้อย่างตรงไปตรงมา  เพื่อเป็นการเผยแพร่ความรู้ด้านกระบวนการสร้างสรรค์ และขยายองค์ความรู้ทางด้านศิลปะร่วมสมัยสู่สาธารณะ

            แนวความคิด กระบวนการสร้างสรรค์

แนวความคิด สะท้อนความรู้สึกของข้าพเจ้าที่ใช้ชีวิตท่ามกลางสภาวะแวดล้อมอันบีบคั้นจากฝุ่นพิษในเมืองใหญ่ โดยเฉพาะฝุ่น PM 2.5 ซึ่งเป็นมลพิษที่ไร้รูป ไร้เสียง แต่กลับสร้างผลกระทบที่ลึกซึ้งทั้งต่อร่างกายและจิตใจ แนวความคิดของผลงานนี้เกิดจากการสังเกตสภาวะของความ “เงียบ” ที่ไม่ใช่เพียงการไร้เสียงทางกายภาพ แต่คือความเงียบเชิงอารมณ์ที่ข้าพเจ้าประสบร่วม นั่นคือ ความอึดอัด เฉยชา และชาชินต่อปัญหาที่รุมเร้า โดยเฉพาะปัญหาสิ่งแวดล้อมที่ค่อยๆ กัดกร่อนคุณภาพชีวิตอย่างไม่รู้ตัว

กระบวนการการสร้างสรรค์  ข้าพเจ้าเลือกใช้ สีอะคริลิก ร่วมกับ ดินสอพอง เป็นวัสดุหลักในการทดลอง โดยใช้วิธี การหยอดสี เทสี และราดสี ลงบนพื้นผิวผ้าใบ พร้อมทั้งผสม ทินเนอร์ เพื่อกระตุ้นให้เกิด ปฏิกิริยาเคมี ระหว่างวัสดุ เกิดเป็น การแตกร้าวของสี และ รอยร้าวของพื้นผิวดินสอพอง ซึ่งไม่เพียงสร้างพื้นผิวที่น่าสนใจในเชิงรูปธรรม แต่ยังสะท้อนความแตกร้าวในเชิงอารมณ์ด้วย ร่องรอยที่เกิดขึ้นจากกระบวนการเหล่านี้มิได้ถูกควบคุมอย่างตายตัว แต่เปิดโอกาสให้ “ความบังเอิญ” และ “ความอิสระของวัสดุ”

สรุปอภิปรายผลของการสร้างสรรค์ ผลงานนี้มุ่งเน้นการสร้างสรรค์จิตรกรรมนามธรรมเพื่อเป็นเครื่องมือในการถ่ายทอดอารมณ์ที่เกิดจากการใช้ชีวิตท่ามกลางสิ่งแวดล้อมที่เป็นพิษ ผ่านภาษาทางศิลปะที่สะท้อนความเงียบงัน ความอึดอัด และความรู้สึกที่ยากจะสื่อสารโดยตรง ผลงานจึงเป็นทั้งพื้นที่แห่งการแสดงออกทางอารมณ์ในรูปแบบตัวตนได้เป็นอย่างดี และเผยแพร่ความรู้ด้านกระบวนการสร้างสรรค์ พร้อมทั้งขยายขอบเขตองค์ความรู้ด้านศิลปะร่วมสมัยสู่สาธารณะในรูปแบบนิทรรศการผลงานสร้างสรรค์ระดับชาติ

เอกสารอ้างอิง  มานัส แก้วโยธา.(2563).บทความสุนทรียภาพอารมณ์ธรรมชาติของข้าพเจ้า.เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา.